29. apr, 2021

Den røde bilen

På jobben må eg kjøra rondt i ein store bil. Kjempestore synes eg mens andre vil nok bare kalla an for ein litt store bil.

Menn flest e jo kjempeinteressert i bilar. Og de tar som regel ikkje hardt i når det gjelde bilar så andre menn kjøre rondt i. Men sånn e ikkje eg. Null interesse for bilar og eg blir skikkeligt imponerte når eg ser bilar som for eksempel  har speil så brette seg automatisk inn når de skrur av tenningå. Joda. Litt vett eg. Sånn så tenning og motor og viduviskar og sånne begrep. Men ikkje så møje mer.

Og i dag ringte bilverkstedet te meg. Samtalen va omtrent sånn:

‘Hei, me må ha bilen din inn i ett par dager for å fiksa på an’.

‘Greit’ seie eg’ men då må eg få låna ein aen bil av dokker’.

‘Kaslags bil vil du låna?’  

‘Nja’ svare eg’ ‘ka har du for någe å låna meg?’

Så begynne fyren å ramse opp ein heile haug med rare navn, navn så ligne på Arsisi, Karsis, Gjetei og så videre.

Eg har ikkje peiling på ka an snakke om, men eg kjenne ein slags murring i håvet og føle behov for å stoppa all den der utgreingå hans. Tydligvis tror an at eg har litt peiling og føle behov for å imponera meg med utvalget sitt.

‘Har du ein røde bil?’ spør eg.

‘Ehh, ja’ svare han ‘men den ligne ikkje så møje på den du har’. Någe så ska visa seg å være årets underdrivelse.

‘Takk’ seie eg ‘den vil eg ha.

Og den røde bilen får eg, og eg e kjempefornøyd.

Vanligvis e eg ein bitteliten mann i ein kjempestore bil. Nå blei eg plutselig ein store mann i ein røde, litt liten, kule bil.

Eg trykke på tenningå og ingenting skjer. Litt forvirra kikke eg på mannen som har levert bilen te meg. ‘Det e bare å setta an i gir og kjøra’ seie an og ser litt rart på meg. ‘Han brumme ikkje’ svare eg. Men fyren har gått og eg sitte der i ein ubrukelige kule røde bil.

Plutselig så seie bilen brum brum uten at eg har gjort någen ting. Eg sette bilen i gir og kjøre avgårde. Prøve å finna ut av adle knappane og ser te min forskrekkelse at der e speedometer på vinduet. Alt e rart. Og te høyre e der ett display som vise batteri og motor og ett slags forbruk.

Eg kjøre hybridbil og MDG hjerta mitt slår ett lite lykke-pulsslag ekstra.

Men bilen e nesten litt for liten. Eg kjenne at an tar neri adle mulige slags rare ting. Trangen te å gå ut av bilen for å fjerna småsteinar fra veien og kjøra andre plasser enn der det e fartsdumpar e nesten ikkje te å undertrykka.

På motorveien synes eg at alt går kjempefort te tross for at speedometeret vise bare 78 km/t. Små bilar besitte den samme egenskapen som små hunder. De synes de springe kjempefort heilt te der komme ein store hund og springe forbi.

På jobben kikke kollegaen min fysst litt forundra på meg og bilen. Så blir han litt rar i ansiktet før han sånn lett ironisk seie te meg ‘sjeldent har eg sett 2 stk som passe så godt sammen, ein liten femidott i ein bitteliten rød bil e litt sånn hånd i hanske greier’.

I mårå så må eg levera an tebake og henta den kjempestore bilen min. Det føles heilt feil ut.