23. jun, 2020

Stigen

Litt rart det der. Kossen ett innfall kan enda opp med å få det te å spinna tanker om verden og samhandling og krig og fred og sånne ting.

På vei fra ein jobb te ein aen så såg eg to kollegaer langs veien. Eg la merke te at mens han eine sto i stige og borra så sto han andre nere og holdt stigen

Eg elske å stå nere å holla stiger når eg e på jobb. Det e ein jobb som e skapt for meg.

Eg va aldri i tvil. Her va ein fine jobb for meg resten av dagen. Å holla stige meine eg. Det e någe så eg e grævla flinke te.  Eg konne sikkert dratt te någe flåset om at eg lige å passa på og holda de trygge de så e komt møje høgare opp i verden enn meg og at eg e ein sånn ein så ofre seg.

Men det e ikkje sant. Eg lige bare å holla stige. Det e jo best at någen står i an ellers så ser det bare sygt ut. Når någen står i an så ser det ganske viktigt ut. Nesten som å se någen redda någen i livsfare eller någe sånn.

Blinka meg inn på parkeringen ved veien, hoppa ut av bilen og gjekk med lette skritt bort te stigen.

Trodde eg konne slå i hjel møje tid på den måten. Akkurat som om eg skolle vær ein kommuneansatt veislusk.

Meg og han andre stigehollaren kom fort i prat. Någe borremannen der oppe i stigen ikkje heilt synst någe om.

Han skjønte tegningen ganske fort.

Me va jo tri stk totalt, og menn e ganske like damer sånn sett. Når me e tri så e me egentlig to mot ein.

Fyren kom ner og jobben som stighollar blei egentlig totalt overflødige. Og to mot ein stillingen gjekk i dass samtidig.

Men det va jo egentlig ganske trivelig å stå der å ikkje jobba og heller prata om livet og sånn. To mot ein situasjonen endra seg stadigt og det e egentlig ganske hyggeligt. Ei stond e du den så blir småmobba og e eineren men før du vett ordet av det så tilhørre du flertallet på to.

Og det e flertallet me lige best. Å følga de andre i flokk kjennes ganske så trygt. Å vær det hundsa mindretallet e ikkje greit. Å væra nødt te heile veien gå i forsvar e slitsomt.

Men her bytta me på det heila tiå så då va det heilt greit.

Folk i bilane som kjørte forbi kikket ganske møje på oss. ‘Kommuneansatte’ tenkte de sikkert der de så oss i veikanten med de gule vestane på oss. Me va liksom ikkje i Frankrike og protesterte mot någe.

Men det va jo på ein måte seriøst nok. Me klarte te og med å komma fram te ein konklusjon om den nye Melkesjokolade-isen og kaslags kvaliteter hos den så va mest framtredende.

Skikkelig kos va det. Heilt te kollega nummer fira kom.

Det blir bare rot ut av fira. Vanskelige allianser, når du tror du har bygd opp ett flertall så e det egentlig likt, når du havne i mindretall så e du så voldsomt i mindretall. Og taletiå di, der du ska benytta anledningen te å bygga flertall, e blitt voldsomt møje mindre.

Eg ga opp, avspaserte resten av dagen og kjørte hjem.