13. des, 2020

Kropp, kunstverk og magi.

‘Hei’ sa eg te ei dama eg kjente igjen på Sats treningssenter. Hu så litt beflippa ut og sa ganske så forsiktig hei tebake. ‘Du huske meg ikkje’ sa eg med ett smil. Det e sjeldent det skjer men når det skjer så e det ein merkelige rolig følelse du har inni deg. Når du e den så kjenne igjen den andre meine eg. Å vær den andre e verre, litt ubehageligt på ein måte.

‘Nei’ sa hu, fortsatt med ein litt usikker spørrende stemme. ‘Guggedal’ svarte eg og lyset gjekk opp for nar. Før hu får tenkt seg om seie hu ‘eg kjente deg ikkje igjen, du e blitt så tynne’.

Og det så e rart e at eg ikkje blei fornærma, men det hadde eg jo blitt hvis hu hadde sagt at eg va blitt så feite. Det e rart. At der e så stor forskjell på å bli kalt for ein tjukkas  kontra ein tynnas. Resten av treningsøktå mi gjekk med på å fundera og filosofera øve kroppsholdningane våre. Både mine og andre sine.

Det med å bli fornærma eller ikkje forstår eg. Det har med fordommane våres å gjør. Me tror, uten å tenka oss om, at de tynne e tynne for det at de ete rektig, e møje aktive og trene, e sunne og sånne positive ting. Og me tror at de feite e feite for det at de ete for møje, e lite aktive, e usunne og late. Bare dårlige egnskaper.

Me tenke ikkje øve at evolusjonene har tynna kraftigt ut i det der tynnhetsgenet og forsterka tjokkasgenet voldsomt. De tynne døde jo fortare ut enn de tjokke når det va dårligt med tegang te mat før i tiå. I steinalderen og sånt. At der finnes tynnaser i verden e jo bare ein evolusjonsglipp, ett defekt gen om du vil. Så når någen seie te deg at du e tynn så burde du bli dødlig fornærma. De seie jo at du burde vært utdødd. At du e litt tjokk tyde bare på at du e ett moderne menneske. Tjokkaser burde vært oppskatta, sjøl om det å vær tjokkas har ein del følgefeil som eg ikkje orke å gå inn på.

I utgangspunktet skille eg ikkje på type kropp. Eg synes overvektige, undervektige og slanke kroppar kan adle vær liga flotte. Som ei overvektige dama sa ‘kroppen min e ett kunstverk’. Og ofta e det sant. Eg kan beundra adle typer kropper. Hvis du ser bort fra de ekstreme så synes eg mennesker flest ser flotte ut. Og når det gjelde kvinnekropper så kan eg elska adle mulige typer. Det henge alltid i samen med kaslags menneske det e.

Mennesket inni kroppen vil alltid bety desidert mest. Ihvertfall for meg. Men eg ser jo at det langtifra gjelde adle. Som ein ‘kamerat’ sa te meg ein gang ‘eg fatte ikkje kossen du konne vær i samen med hu, hu va jo så lite pen i forhold te hu du e i samen med nå, ka fa.. va grunnen te at du konne vær i samen med hu fyssta der’. Det sa meg møje om han og kaslags flate fyr han va.

Begge disse damene va flotte på kver sin måte. Humor, varme, omtenksomhet, kjemi, snillhet, positivitet og mange andre egenskaper definere mye bedre kor vakker du e. Om hu eina va mye penere enn hu andre av disse 2 menneskene, så falt eg pladask for begge. I mine øyne va de vakre begge to. Og eg va liga forelska i begge. Ikkje samtidig selvfølgelig. Så feil skrudd sammen e eg ikkje.

Når det gjelde kroppstype så har eg vært i samen med adle typer. Det e som sagt ikkje kroppstypen så betyr någe.

Og det e jo bare sånn at kvinner har sin egen magi. Någen ganger virke det på deg, andre ganger på kameraten din men ikkje deg. Og når magien virke så e det akkurat som om ein magnet e blitt slått på. Menn har jo og det, men bare at an e møje vanskeligare å slå på for de fleste av oss. Min magi virke nesten ikkje i det heila tatt men sjelden ein gang så hende det jo at der e litt antydning.

Någen har ein magnet så virke på adle mennesker heila tiå. Du treffe de av og te. I sosiale sammenhenger og sånt. De e aldri aleina, står aldri for seg sjøl i ein krok. Der e alltid møje folk rondt de. Heila tiå e der någen så vil prata med de. Eg og e jo ein sånn ein fyr som må gå bort te de der magnetane og prata med de, sosialisera, lytta med øyrene på stilk, flørta hvis det e ei dama.

Sjøl e eg nesten totalt blotta for den egenskapen, det der med magnetisme meine eg. Ingen så navigere seg bort te meg i kroken min når den veike magneten min e påslått.

Så det at eg e slank, at enkelte damer har sagt at eg e ein flotte mann, at eg e ein hyggelige mann, at eg e opptatt av ting som folk synes at det e positivt å vær engasjert i, betyr ikkje at eg e magnetisk tiltrekkende i det heila tatt.

Og kossen kroppen og utseende ditt e, betyr ingenting te syvende og sist. Det e mennesket så betyr någe, så e det viktigaste.

Dette e ihvertfall denne magnetveike mannen sin opprektige meining.