26. jul, 2020

Skrivesperra

Eg lige å skriva. Egentlig så e den følelsen eg får, når ordå bare ramle ner på arket fortare enn ka eg klare å tenka di, ein av de beste følelsane eg kjenne te.

Du ser, det e litt rart. Av og te så har eg nesten ikkje peiling på ka eg har skreve når eg har skrevet det. Det e liksom bare ein tanke så dukke opp om någe du har lyst te å skriva om og når du ittepå lese igjønå alt så du har skreve så blir du grævla øvegidde. Øvegidde øve at du, så regne deg sjøl som ein oppegående mann, har klart å skriva så møje sprøyt på så kort tid. Men av og te, sjelden ein gang, så blir det någe kult ut av det og.

Men tanken har jo gjerna låge og kverna i håve mitt i ei ukas tid eller någe sånn.

Og bare så du vett det, det e langt i fra alt eg har skreve så komme ut på mannensmeninger. Eg har jo ikkje lyst å havna på ein institusjon der det e vanligt å ta vare på sånne så meg.

Antagligvis så havne det eg skrive nå i arkivskoffå. Te å komma vel med. I samen med gamle hengelåser eg ikkje finne nøklane te. Eller kablene te stereoanlegget eg hadde i 1982. Sånne greier.

Men sånne tanker om ting som eg vil skriva någe om dukke ikkje opp lenger. I hvertfall går det lang tid mellom kver gang de dukke opp.

Som hu dronningdamå i England sa det. Annus Horribilis. Det e liksom sånn året mitt har vert.

Eg meine å huska at de sa at menneskehetens verste år e år 536 itte at han Jesus blei født. Ett enormt vulkanutbrudd (på Island) så førte med seg null vår, sommer og høst i flerne år i omtrent heile verden, Og i 536 va det omtrent mørkt heila tiå. Gjett kossen det gjekk med produksjonen av mat då. I tillegg fekk de någe pest skit ittekvert. Eg huske ikkje kor møje av mennesekeheten som daua ut, tror ingen vett det heilt. Har hørt tall så variere fra 30 te 70 prosent.

Heilt så gale har det nok ikkje vært for meg. Men gale nok. Og når du oppleve flerne tap så store at du får sorgreaksjon på grunn av det, så tenke du mest på kossen du ska komma deg videre. Det versta e at ein psykolog sa at det tar 5 år før følelsen av sorg gir seg. Savnet e der, men sorgen forsvinne.

Ihvertfall så tror eg at någe av grunnen te at eg plutselig mangle någe å skriva om e at håvet mitt har begynt å produsera tanker som har feil format.

Ikkje leve eg någe facebook liv og ikkje e eg ett Instagram bilde. Eg oppleve få store Snapchat øyeblikk og adle de store romantiske kjærlighets opplevelsane eg har skjer bare i fantasiene mine.

Og skrivesperra e någe drit. Samma kor du vil hen og ka du vil gjør med den der skrivingå di. Tror eg legge ut dette her aligavel. Eg kjenne kun ett menneske så lese någe av det eg skrive, så eg føle meg trygg på at ingen med kvite jakkar komme og tar meg. Denne gangen.