17. des, 2018

Tåkå

E der ein ting så blir bedre med alderen så e det evnen te å glømma ting. Någen irritere seg øve det, mens andre ser på det som ein velsignelse.

Og det å glømma ting e ein goe unnskyldning for nesten alt.

‘Koffer kom du ikkje på møte i går’ ‘Eg glømte det’ ‘OK’. Det e liksom heilt greit, for neste gang e situasjonen snudd på håve og setningane komme motsatt vei.

Nå har me jo disse hekkans mobilane med kalenderfunksjonar og påminnelsar og adle mulige slags ting. Men i utgangspunktet så har me jo egentligt ikkje bruk for det. Me huske jo ungane sin gebursdag, mobilnummeret vårt, adresså vår og julaftå og mange ting. Så me glømme selvfølgeligt ikkje møte i velforeningen som me ska på i mårå. Det trenge me ikkje skriva opp. Me e jo ikkje åreforkalka eller har Alzheimer light liksom. Og skolle me glømma det, så holde jo alltid unnskyldningen vår, me e jo blant likesinnede?

Det besta med alderstillegget som du får når du nærme deg 60, e at du glømme at du har glømt. Påstanden ‘det har du aldri sagt te meg’ e ein heilt vanlige ting eg hørra blant mine jevnaldrende. Og det så e så fint e at eg fort blir usikker på om eg sjøl huske rektigt, at eg faktisk har sagt det.

Ein goe latter på jobben blir alltid fremkalt når ein kollega starte setningen med ‘huske du…..’

Og eg ser jo at verden e full av gjenglemte ting. Eg syns av og te at det e kjekt å glømma igjen greiene mine rundt omkring. Av og te så finne eg tingå mine igjen, og då blir eg kjempeglad, det e jo mine ting og eg har jo bruk for de.

Av og te så finne eg ting som eg ikkje visste at eg hadde glømt, det blir jo akkurat som å få någe te jul eller gebursdagen min. Kjempekjekt.

Men av og te så bare forsvinne det. Det klare eg og å se någe positivt med. Sannsynligvis så har den som har fonne det mer bruk for det enn deg. Der e mange så irritere seg øve at tingå de hadde har forsvonne, det syns eg de må slutta med. Livet kan bli ganske vanskeligt hvis du går rondt å irritere deg øve sånne ting, spesiellt når du nærme deg 60.

Ein aen kjekke ting e at hvis du bor i samen med någen, så har du alltid någen å skylda på når tingå dine ikkje e der som du ‘heilt sikkert’ la de sist. Når du vokse opp kan du skylda på mor din, og når du e voksen så kan du stilla mistenksomme spørsmål te kånå di, eller ongane dine hvis kånå ikkje e lett tilgjengelig. Som regel finne du alltid någen å skylda på.

På jobben kan det vrimle av kandidater. Eg har bare ein, men det holde det. Me rote vekk liga møje begge to, så begge kan stilla mistenkelige spørsmål te kverandre med god samvittighet. Og sjøl om den eine har rota vekk tingå te den andre, så huske an det ikkje og kan derfor forsvara seg med ei uskyldig mina og med god samvittighet.

Livet e herligt der me kave oss fram i tåkå