17. aug, 2017

Hulemannen

‘Nå ska du få hørra någe’ sa fruen ‘og dette e viktigt. Hu satt og leste i ei bok om koffer me e sånn så me e. ‘Mannen må få lov å gå inn i hulen sin’ begynte hu og lesa ‘men når han…….¨’ eg fekk ikkje med meg resten, sikkert alt det viktiga, for i håve mitt sa det klikk når hu sa det med hulemannen. Plutselig fekk eg ett nytt perspektiv på ting.

Det e jo det me e. Hulemenn, og det finnes mange huledamer og. Men huledamene og hulemennene e skrudd sammen forskjelligt.

Hulemennene like å gå inn i hulå si og vær der heilt aleina. Der kan di sitta og lesa, for eksempel på do. De kan sitta foran pcen og surfa og se på ‘viktige’ ting, de kan gå tur i fjellet, de kan gå ut i garasjen og skru, eller klippa plenen. Mange tusen ting. Bare de e aleina, i hulå si. Der trives de godt. Selskapslause.

Damene misforstår av og te dette. De synes synd på hulemannen, så sitte der heilt aleina, og vil snakka litt med an. Gi an litt selskap liksom. Sjøl om mannen svare med enstavelsesord, så tar de ikkje alltid hintet. Og det ende nesten alltid opp med at damen lure på koffer mannen blei sur. ‘E du sur?’ e ett av de vanligaste spørsmålå menn får. Variasjonen e ‘koffer e du sur?’.

Av og te kan hulemannen dra med seg andre hulemenn i hulå si. Då dreie det seg om ei eller aen felles greia, fotball, ishockey, gå på jakt, gå tur i fjellet, sykkeltur, eller ein aen mannagreia.

Og sånn har det alltid vært. I gamle dager, kanskje for 1 million år siden eller någe sånn, i de dager me liksom va primitive, så tok me med oss ei klubba og et spyd og gjekk ut i samen med de andre mennene i klanen vår og jakta. Og ropte ugga bugga. Nå går me på fotballkamp, og rope Viking Viking eller Vålerenga Vålerenga eller någe sånn.

Damene har heller ikkje forandra seg. I gamle dager, når mannen gjekk inn i hulå si og satt og hogde på ein stein, så tok gjerna huledamå med seg andre huledamer inn i hulen si. Der satt de gjerna og va sosiale, drakk neslete og spiste litt gamle gjæra blåbær og babla i vei. Nå kalle de det for forening, samles, spise litt goe mat og drikka gjæra druer. Og bable i vei.

Men det e mannen e kan någe om. Damene kan eg bare betrakta på avstand. Mannen like seg i hulå si. Der kan an få fred og slappe av, og sleppe å forholda seg te de mer eksistensielle spørsmålå i verden. Han kan te og med få det te å hørras fornuftigt ut, det så han holde på med i hulå si.

Og når han komme ut så benytte av og te damene anledningen, det vil sei, adle de damene så har forstått at når mannen e i hulå si så må han få fred. Då benytte de anledningen te å diskutera ting. Og snakke møje. Då ønske mannen å gå tebake te hulå si, men det kan vær vanskeligt for ikkje å sei umuligt.

Av og te så rømme mannen for godt. Då kan han sitta i hulå si heile dagane. Det e ikkje lenge han gidde det før han som regel angre og synst at heila hulå e någe drit.

‘Nå ska du få hørra någe’ sa fruen ‘og dette e viktigt. Hu satt og leste i ei bok om koffer me e sånn så me e. ‘Mannen må få lov å gå inn i hulen sin’ begynte hu og lesa ‘men når han…….¨’ eg fekk ikkje med meg resten, sikkert alt det viktiga, for i håve mitt sa det klikk når hu sa det med hulemannen. Plutselig fekk eg ett nytt perspektiv på ting.

Det e jo det me e. Hulemenn, og det finnes mange huledamer og. Men huledamene og hulemennene e skrudd sammen forskjelligt.

Hulemennene like å gå inn i hulå si og vær der heilt aleina. Der kan di sitta og lesa, for eksempel på do. De kan sitta foran pcen og surfa og se på ‘viktige’ ting, de kan gå tur i fjellet, de kan gå ut i garasjen og skru, eller klippa plenen. Mange tusen ting. Bare de e aleina, i hulå si. Der trives de godt. Selskapslause.

Damene misforstår av og te dette. De synes synd på hulemannen, så sitte der heilt aleina, og vil snakka litt med an. Gi an litt selskap liksom. Sjøl om mannen svare med enstavelsesord, så tar de ikkje alltid hintet. Og det ende nesten alltid opp med at damen lure på koffer mannen blei sur. ‘E du sur?’ e ett av de vanligaste spørsmålå menn får. Variasjonen e ‘koffer e du sur?’.

Av og te kan hulemannen dra med seg andre hulemenn i hulå si. Då dreie det seg om ei eller aen felles greia, fotball, ishockey, gå på jakt, gå tur i fjellet, sykkeltur, eller ein aen mannagreia.

Og sånn har det alltid vært. I gamle dager, kanskje for 1 million år siden eller någe sånn, i de dager me liksom va primitive, så tok me med oss ei klubba og et spyd og gjekk ut i samen med de andre mennene i klanen vår og jakta. Og ropte ugga bugga. Nå går me på fotballkamp, og rope Viking Viking eller Vålerenga Vålerenga eller någe sånn.

Damene har heller ikkje forandra seg. I gamle dager, når mannen gjekk inn i hulå si og satt og hogde på ein stein, så tok gjerna huledamå med seg andre huledamer inn i hulen si. Der satt de gjerna og va sosiale, drakk neslete og spiste litt gamle gjæra blåbær og babla i vei. Nå kalle de det for forening, samles, spise litt goe mat og drikka gjæra druer. Og bable i vei.

Men det e mannen e kan någe om. Damene kan eg bare betrakta på avstand. Mannen like seg i hulå si. Der kan an få fred og slappe av, og sleppe å forholda seg te de mer eksistensielle spørsmålå i verden. Han kan te og med få det te å hørras fornuftigt ut, det så han holde på med i hulå si.

Og når han komme ut så benytte av og te damene anledningen, det vil sei, adle de damene så har forstått at når mannen e i hulå si så må han få fred. Då benytte de anledningen te å diskutera ting. Og snakke møje. Då ønske mannen å gå tebake te hulå si, men det kan vær vanskeligt for ikkje å sei umuligt.

Av og te så rømme mannen for godt. Då kan han sitta i hulå si heile dagane. Det e ikkje lenge han gidde det før han som regel angre og synst at heila hulå e någe drit.